مقایسۀ سرعت هدایت عصبی اندام تحتانی غالب و غیرغالب ورزشکاران و غیرورزشکاران

این مطالعه به‌منظور مقایسۀ سرعت هدایت عصبی (NCV) اندام تحتانی سه گروه هشت‌نفره از بازیکنان فوتبال، دوندگان نیمه‌استقامت و دوندگان استقامت به‌همراه گروه کنترل با دامنۀ سنی 21 تا 26 سال انجام گرفت. برای بررسی پارامترهای الکترونروگرافی و سرعت هدایت هر آزمودنی، معاینۀ جداگانۀ تست عصبی محیطی با دستگاه الکترونروگرافی ENG انجام گرفت. به‌منظور تجزیۀ آماری از آزمون تحلیل واریانس برای مقایسۀ میانگین سرعت هدایت عصبی بین گروه‌ها در اندام غالب و غیرغالب و در صورت وجود تفاوت بین گروه‌ها از آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. نتایج به‌دست‌آمده برای هر دو اندام غالب و غیرغالب تفاوت معنا‌داری را بین دو گروه نیمه‌استقامتی‌ها در برابر استقامت )0)(P= 0 (P= و فوتبال در برابر استقامت ) 0(P=  ) 0(P=  گزارش کرد. همین‌طور اختلاف معنا‌داری بین نیمه‌استقامتی‌ها در برابر کنترل) 002/0 (P=  (002/0 (P= و فوتبال در برابر کنترل)  0 (P= ) 013/0 (P= ملاحظه شد. در اختلاف اندام غالب و غیرغالب هم اختلاف معنادار فقط در ورزشکاران فوتبال دیده شد) 04/0 (P=. براساس نتایج پژوهش حاضر می‌توان گفت که احتمالاً توسعۀ هدایت عصبی در اندام تحتانی ورزشکاران اغلب در ورزش‌های با شدت بالاتر روی داده است که شاید به سیستم‌های انرژی یکسان آنها مربوط شود و همین‌طور پای برتر و تمرکز روی آن در الگوهای برنامۀ تمرینی محیط متغیر بیشتر از رشته‌هایی صرفاً استقامتی با محرک‌های محیطی ثابت است.